The Visitation of the Gods door Gilda Cordero-Fernando

52.3K 171 41 Writer: rissa458 door rissa458
door rissa458 Volg Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden
Verzenden Verzenden naar vriend Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden

The Visitation of the Gods Gilda Cordero-Fernando


De brief waarin de visitatie werd aangekondigd, een jaarlijkse afdaling van de school door de hoofdinspecteur, de districtsopzichters en de afdelingsbegeleiders voor 'doeleinden van inspectie en evaluatie' was 's ochtends door een slaperige conciërge aan de directeur bezorgd. Het feest was, de bijgevoegde circulaire onthulde een gehaaste blik, nu bij Pagkabuhay, tegen lunchtijd in Mapili zou zijn en tyfoons, overstromingen, vulkaanuitbarstingen en andere daden van God tegen de middag tegen Pugad Lawin zouden zijn.

Bijgevolg werden na de eerste periode alle ochtendlessen afgewezen. Het gebouw van de huiseconomie, waar de veertien bezoekende schoolambtenaren zouden worden gehuisvest, werd het middelpunt van een algemene schoonmaak. Bezems met lange steel verwoestten de huizen van vreedzame spinnen door dwarsbalken en dwarsbalken, de kap van de ramen werd geschrobd tot een wit van eierschalen en de vloeren werden spiegels na ijverige aanvallen met kaf en kaarslicht. Open houten dozen met Coronaslar-gas waren verspreid binnen handbereik van de bewerkte bank, de Weense stoelen en het hoedenrek met hertshoorn.


Ook de gootsteen was gerepareerd en de gebruikte lampen waren vervangen; een blok ijs met stukjes zaagsel rustte in de holte van de kleine ongeverfde ijskast. Er was een korte discussie over of de Franse zeepposter achter de keukendeur moest gaan of blijven: het beeldde een trio van smachtende nimfen in verschillende stadia van dishabille af, liggend op een rol met de legende Parfumerie et Savonerie, maar de houtbewerkingsinstructeur herinnerde zich dat het was daar geplaatst om een ​​rottend gekarteld gat te bedekken - en de nimfen waren gebleven.

De basis van de vlaggenmast was ook gecementeerd en de oude poort was witgekalkt. Het kale terrein werd binnen de opmerkelijke ruimte van twee uur omgevormd tot een losbandige bougainvillatuin. Ingemaakte bloemen kwamen nog steeds door de poort binnen via kruiwagen en fiets. Diep begraven diep in de geheime aarde, welke toezichthouder kon vertellen dat zulke prachtige exemplaren werden gepot, of dat ze alleen waren geleend van de naburige huizen voor het bezoek? Elke school in de provincie had zijn speciale punt van trots - een bed van gigantische pompoenen, een omheining of witte koningsduiven, een wasruimte gebouwd door de PTA. Jaarlijks had de middelbare school Pugad Lawin zijn topografie gemaakt: geworteld op de stevige richel van een heuvel was het schoolgebouw toegankelijk via een reeks stenen trappen gesneden op de harde rotswand; de westelijke ramen keken uit op de mistige grandeur van een bergketen in de vorm van een slapende vrouw. Geweldig, maar de toezichthouders verwachtten iets tastbaars, en dus was er dit jaar de bougainville.

Het onderwijzend personeel en het studentenlichaam waren verdeeld in vier werkgroepen. De eerste groep, bestaande uit mevrouw Divinagracia, de lastiggevallen instructeur voor huishoudkunde, en enkele van de minder aantrekkelijke vrouwelijke leraren, werden naar de keuken verbannen om het menu te bereiden: het bestond uit 14 pond. speenvarken, macaronisoep, embutido, kipsalade, gebakken lapu-lapu, morcon, leche flan en ijs, waarvan de totale kosten al in mindering waren gebracht op de enveloppen van de leraren. Het zij veel gezegd dat Pugad Lawin vrijgevigheid, charme of goede tangodansers miste! Visitation was immers voor 99% indruk - en de heer Olbes, de directeur, had beloofd de medewerking van leraren in dat opzicht te herinneren in de efficiëntierapporten.

De leraren van groep twee hadden de opdracht gekregen om het beddengoed en de gerechten voor het avondmaal te kopen. Op een echte bureaucratische manier hadden ze de opdracht overgedragen aan hun studenten, die op hun beurt de huizen van hun buren van kinderbedjes, kussens en slaapmatten hadden ontkend. Het enige bed dat echt bij het Home Economics Building hoorde, was een hemelbed met een baldakijn en de superintendent moest de eer krijgen erover te sluimeren. Daarom was het begiftigd met de grootste van de slaapmatten, twee maten groot, maar verweven met een gedetailleerde kaart van de archipel. Genesteld tegen het hoofdeinde was een kwartet van de belangrijkste vrouwen hartvormige kussens - twee harde en twee zachte - groep twee onzeker van de slaapvoorkeuren van divisiehoofden.

'Structuring the Rooms' was de verantwoordelijkheid van de derde groep. Het bestond uit het haastig construeren van grafieken, grafieken en andere visuele hulpmiddelen. Er was een haast om onafgemaakte lesplannen te voltooien en verwaarloosde themaboeken te corrigeren; neerslaan van boekenstand naar bezemkast in een laatste wanhopige poging om de vuile spellingboekjes van een vorige generatie, onafgemaakte projecten en diverse vodden uit het zicht te houden - de sleutel is later handig 'verloren' tussen de plooien van mevrouw Olbes de directeur van de vrouw ballon rok.

Het hele jaar door waren de muren van het klaslokaal onverstoorbaar leeg. Nu waren ze, net als het terrein, wonderbaarlijk in leven - met cartolina-illustraties van Parsing, A mitosis Cell Division en de evolutie van de Filipijnse jurk - dankzij de leider van groep twee, de heer Buenaflor Industrial Arts die, verlaten, zat gebogen over een regenval grafiek. De spafzijde van groep twee oefende tango-stappen of was gegroepeerd rond een vakantiedocent die gebruik had gemaakt van haar betaalde zwangerschapsverlof om een ​​mysterieuze reis naar Hongkong te maken en nu was teruggekeerd met een provocerend aanbod van te koop aangeboden goederen.

De rowdiest eerstejaarsjongens vormden de vierde en gediscrimineerde groep. Onder leiding van Miss Noel English waren ze de afgelopen twee dagen 'Landscaping the Premises' geweest, als opdracht die, trouw aan zijn benaming, bestond uit het verwijderen van alle lelijke objecten uit het landschap. Dat de vuile opdracht niet was gevallen op de krachtige Mr. de Dios Physics of de sluwe Mr. Baz National Language, die nu allebei gordijnen hingen, verbaasde Miss Noel niet. Ze stond al lang op gespannen voet met de directeur, of liever, de vrouw van de directeur - sinds de mollige mevrouw Olbes in een modieuze zakjurk naar school was gekomen en een half uitgewaaide glimlach op haar mond kreeg.

'We zijn zo'n modieuze groep,' had juffrouw Noel ooit grapjes gemaakt tijdens een faculteitsbijeenkomst. 'Als onze lectuur ook in de mode zou kunnen zijn!' - welke verklaring voor haar de brand bezorgde van de enige twee leraren die met haar praatten. Dat Miss Noel haar vakanties doorbracht met het volgen van een zomercursus voor leraren in Manilla, maakte de zaken nog erger - want Olbes geloofde dat de leraar Engels deze cursussen volgde met als enig doel ze te laten zien. En de laatste rimpel van Miss Noels, de integratiemethode, gaf de heer Olbes pijn waar hij zat.

Juffrouw Noël daarentegen vond de manier waarop de vrouw van de directeur een nieuwe portemonnee van de leerkracht prees volkomen onaangenaam en walgelijk. 'Het is zo mooi, waar kan ik er precies zo een krijgen?' - een hardhandige en genadeloze hint of de manier waarop ze ver van tevoren verjaardagen en dopen in haar familie aankondigde, met andere woorden: 'Bereid je voor!' . De leraren waren bovendien bij gebrek aan huishoudelijke hulp 'uitgenodigd' in het huis van de directeur om een ​​speciale salade te maken, een kip te vullen of het bestek schoon te maken. Maar dit was zeker veel minder dan verwacht van de beroepsmedewerkers - de houtbewerkingsinstructeur die gedetailleerd was om al het schilder- en reparatiewerk aan het huis van de directeuren te doen, de pluimvee-instructeur wiens voorraad leghorns na elke partij van de Olbeses was uitgeput, en de Auto-instructeur die voor altijd achter het stuur van de jeep van de directeuren werd gedetailleerd - en Miss Noel was gekomen om het als een van de gevaren van het beroep te nemen.

Maar vandaag, per ongeluk samengekomen in het toilet, had een verontruste mevrouw Olbes een beroep gedaan op Miss Noel voor hulp met haar ritssluiting, waarna ze een fles lotion tevoorschijn haalde en de lerares Engels dankbaar ermee doofde. Vers van de vuilnisbakken verzette Miss Noel zich met uiterste inspanning tegen een ongewenste observatie - en vriendschap werd hersteld op de minnelijke toon van een vastzittende rits.

Om 1:30 uur reden de auto van de superintendenten en de wapendrager met de toezichthouders door de stadsboog van Pugad Lawin. Een hardloper, die sinds de ochtend bij de stadspoort was gepost, kwam hijgend over de weg maar werd door de voertuigen op afstand gehouden. De directeur nog steeds in onderhemd en laden, scheerde zijn wangen bij het raam en zag de naderende partij voor het eerst. Onmiddellijk was de kamer in drukte. Vuile sokken, vorm 137s en een halve fles bier vonden hun weg in de bureaulade van Mr. Olbes. Een tweedejaarsstudent rende door de gang en hield een nieuw geperste barong op een draadhanger omhoog. Achter de gesloten deur kronkelde mevrouw Olbes vastberaden in haar korset.

Het welkomstcomité wachtte op de stenen trappen toen de bezoekers uitstapten. Omdat het Flag Day was, waren de mannelijke instructeurs gekleed in barong, de vrouwen in rode, witte of blauwe jurken in gehoorzaamheid aan de circulaire. De leraar sociale studies snelde de trap af om de sampaguita-slingers te presenteren en struikelde over een onverwachte pot geleende bougainville. Kijkend uit een bovenraam, merkte de keukengroep op dat er slechts twaalf aankomsten waren. Later werd naar voren gebracht dat de Nationale Taal Supervisor een ernstige maagkramp had gekregen en moest worden achtergelaten in het Gezondheidscentrum; dat Miss Santos PE en Mr. del Rosario Military Tactics bij het ochtendgloren waren verdwenen.

Vier paar handen vochten voor de bijzondere eer om de autodeur open te rukken en meneer Alava kwam in het zonlicht te voorschijn. Hij was bruin als een sampaloczaad. Alava staarde tevreden naar de patriottische faculteit en liet zijn goedkeuring in sigarenrook op het landschap zien. De directeur liep tegen een totale zonsverduistering aan en liep naar Mr. Alava minus een manchetknoop. 'Companero!' dreunde de opzichter met uitgestrekte armen.

'Companero!' herhaalde Mr. Olbes. Ze omhelsden donker.

Er was een geweldige taak in de wapendrager. De academische toezichthouders van levende krabben uit Mapili waren verstrikt geraakt met de kalamay in de mand van toezichthouders voor huishoudkunde. De districtsbegeleider had zijn linkerschoen tussen de krijsende kippen kwijtgeraakt en iemand was op de puto seco gestapt. Er waren slaapzakken en rieten manden om uit te laden, bundels bederfelijke en onvergankelijke wegwerpgeschenken. Het dilemma van het personeel van Home Economics: zonder ijskist, hoe al het voedsel tot de volgende ochtend kan worden bewaard. Een safari van Pugad Lawin-instructeurs leende hun schouders galant voor de gelegenheid.

Tevergeefs zocht Miss Noel in de menigte naar de oude supervisor van Language Arts. Al die jaren dat ze in Pugad Lawin was geweest, was meneer Ampil gekomen: in hem was geen ziekmakende bureaucratie, niets van het eigenbelang en de bekrompenheid die de kleine ambtenaar vaak kenmerkte. Hij was toegewijd aan het onderwijs, was daarin oud geworden. Hij was ongeveer de beste man die Miss Noel ooit had gekend.

Hoe vaak hadden de tijdelijke leraren de gunst van hun supervisors moeten berechten met weelderige geschenken van snoep, de hilo, portfolio's en wat niet, in de hoop dat ze een gunstige aanbeveling zouden krijgen! Een permanente positie voor de hoogste bieder. Maar Miss Noel zelf had nog nooit deze rigmarole meegemaakt - ze was geslaagd voor haar examens en was door de heer Ampil aanbevolen voor de eerste vacature zonder een woord van vleierij te hebben uitgesproken of een enkel geschenk te hebben gegeven. Het was ironisch dat je zelfs in het onderwijs de hoogste en de gemeenste vormen van mannen vond.

Door de menigte kwam een ​​lange, onbekende figuur in een losse jas, een drietal pennen die in zijn zak lekten. Onder de dappere neus was de kin teruggetrokken als een grijze heremietkreeft bij het komen van een grote golf. 'Miss Noel, neem ik aan?' zei de vreemdeling.

De leraar Engels knikte. 'Ik ben de nieuwe Engelse supervisor - Sawit is de naam.' De lange man schudde haar hand warm.

'Hebt u een goede reis gehad, mijnheer?'

Meneer Sawit maakte een gezicht. 'Verschrikkelijk!'

Miss Noel lachte. 'Zal ik je aan je vertrekken laten zien? Je moet wel moe zijn.'

'Ja, inderdaad,' zei de heer Sawit. 'Ik wil me graag opfrissen. En zie wel dat iemand voor mijn orchideeën zorgt, of mijn vrouw zal me levend villen. '

De nieuwe Engelse supervisor verzamelde zijn portfolio's en Miss Noel pakte de zware lading orchideeën op. Zwijgend liepen ze door de gang van het Home Economics-gebouw, jager en beladen Indiase gids.

'Ik vertrouw niets met meneer Ampil, mijnheer?'

'Heb je het dan niet gehoord? De oude dwaas brak een sleutelbeen. Hij is dood.'

'Oh.'

'Zie je wel, hij stond erop alle plichten te doen die van hem werden verwacht - hij stond ons voor op de school die we bezochten, als hij voelde dat we op pad waren. Hed ga te paard, of carabao slee naar de verre waar de weg niet bereikbaar was met de bus - en op zijn leeftijd! Dan, tijdens ons bezoek aan barrio Tungkod - je kent die plek toch? '

Miss Noel knikte.

'Op weg naar het godvergeten eiland, dat modderige hellegat, glipte hij over de banca - en goed, dat is het.'

'Hoe erg.'

'Het grappige is - ze moesten de hoed rondgeven om een ​​doodskist voor hem te kopen. Het bleek dat de man zo arm was als een kerkmuis. Denk goed na, waarom deze oude dwaas drieëndertig jaar in dienst was geweest. Nooit een dag afwezig. Nooit een dag te laat. Nooit een leugen verteld. Denk hard dat tenminste hed een fatsoenlijke begrafenis krijgt - maar hij had geen 65 bereikt en zou geen cent krijgen waar hij niet voor werkte. Maar goed, dat is een doorn in het oog. '

Miss Noel trok verbaasd haar wenkbrauwen op.

'Ik dacht dat alle leraren strikte supervisors haatten.' Meneer Sawit is opgehelderd. 'Hebben jullie niet allemaal voor je leven geschokt toen meneer Ampil aan de deur van het klaslokaal stond te wachten nog voordat je het opende met je sleutel?'

'Ik was bang voor hem,' zei juffrouw Noel. 'Maar respecteerde en bewonderde hem ook waar hij voor stond.'

Meneer Sawit schudde glimlachend zijn hoofd. 'Dus dat is hoe de wind waait,' zei hij, terwijl hij een stofje van zijn oorlel krabde.

Miss Noel legde de orchideeën van de toezichthouders in de gang neer. Ze hadden het omgebouwde klaslokaal bereikt dat meneer Sawit met twee anderen zou bezetten.

Het verhaal gaat hieronder verder

Gepromoveerde verhalen

Je zult ook leuk vinden