Sanders 'Sides Oneshots

JIJ BENT AAN HET LEZEN


Sanders 'Sides Oneshots

fanfiction

** dit boek heeft geen en zal geen triggerende inhoud hebben. Alles wat melding maakt van of angst- of paniekaanvallen bevat, wordt in het begin gewaarschuwd ** DIT BOEK IS VOLTOOID. IK HEB EEN NIEUW BOEK SANDERS KANTEN OPESHOTS DAT JE OOK KUNT RE ...

#ongerustheid #lgbt #logan #logica #logicality #logicxmorality #moraliteit #Moric #patton #prins #princxiety #prinxiety #Romeins #romance #sander pagina #schepen #slaap #Thomas Anders

Noem me Roman Prince Angst

10.1K 440 184 Writer: ringpopprince door ringpopprince
door ringpopprince Volg Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden
Verzenden Verzenden naar vriend Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden

Hij had het nog nooit echt opgemerkt, had nooit te veel aandacht besteed, maar Roman had gemerkt dat, hoewel Logan en Morality zijn echte naam vaker begonnen te gebruiken, angst nooit dat deed. Hij was niet zeker waarom dit hem stoorde, het was dom, maar het deed het. Als het op iemand anders aankwam die hem Prins noemde, dacht hij er niet twee keer over na, maar dat was allemaal angst die hem ooit werd genoemd.

Hij vond zichzelf willen om angst zijn naam te horen zeggen, hoe vreemd dat ook klonk. Dus begon hij vaker gesprekken met die persoon aan te gaan. Gehoopt dat hij misschien, na lang genoeg met elkaar te hebben gesproken, de echte naam van Romeinen zou kunnen gebruiken.


Goedemorgen, angst. ' Roman begroette het mannetje met een glimlach op zijn gezicht toen hij de keuken binnenkwam.

Uh .. ochtend? ' Angst staarde terug en gaf een ongemakkelijke, verwarde golf. 'Je lijkt me behoorlijk chipper, Princey. Je bent me eigenlijk aan het erkennen. ' Roman huiverde bij de verklaring.


Excuses, angst. Ik zou je vaker moeten begroeten. ' Roman glimlachte weer naar hem en de angst haalde alleen maar zijn schouders op.

Alright. Wat je ook zegt, prinsje. ' Angst greep waar hij naar toe kwam en liep langs de prins, terwijl hij tegen hem aanveegde. Roman keek naar zijn schouder, degene die hij had aangeraakt, en voelde iets waarvan hij niet zeker wist hoe hij het moest beschrijven. Hij negeerde het en concentreerde zich in plaats daarvan meer op het praten met angst.


****

Het was een paar weken geleden dat Roman langzaam meer bekend werd met angst. De twee hadden sinds die ongemakkelijke ontmoeting in de keuken meer gesprekken gevoerd, waarvan sommige zelfs uren duurden. Hoe meer tijd Roman met elkaar doorbracht, hoe minder vervelend hij hem vond en hoe interessanter hij leek. Roman zag er naar uit om vaak met hem te praten en wilde nog meer weten. Ondanks dat de twee aanzienlijk dichterbij kwamen, had Roman nog steeds geen angst gehoord die zijn echte naam een ​​keer zei.

Angst was bezig iets tegen hem te zeggen, hem opnieuw Prinsjes te noemen, zelfs Roman sneed hem af.

Alsjeblieft Angst, ik denk dat we de laatste tijd behoorlijk dichtbij zijn gekomen. Je hoeft me geen Prins meer te noemen, noem me maar Roman. ' Hij glimlachte, er zeker van dat hij nu angst zou kunnen horen die hem bij zijn naam noemde.


Ehm, oke?' Angst haalde zijn schouders op en ging meteen terug naar wat hij zei, waardoor Roman teleurgesteld achterbleef.

****

Sindsdien was meer tijd verstreken; genoeg tijd voor Roman om eindelijk te ontdekken wat zijn emoties tegenover Angst echt waren. Hij veronderstelde dat hij zich eerder had moeten realiseren, niet dat dat er nu toe deed. Het enige waar hij zich nu zorgen over maakte, was of die gevoelens terugkwamen.

Ook het feit dat ondanks dat het zo lang geleden was dat ze begonnen te praten, angst nog nooit een keer Roman bij zijn naam noemde.

Het werd steeds irritanter en Prince begon zich af te vragen. Als angst nooit zelfs Roman bij zijn naam noemde, misschien hield hij hem gewoon niet - als een vriend of anders. Hij maakte zich zorgen en hoopte echt dat hij onjuist was.

Hij besloot dat het enige wat hij er echt aan kon doen, angst was. Dus dat is precies wat hij die middag wilde doen, zichzelf uit zijn gedachten trokken en opstaan ​​om zijn kamer te verlaten. Hij zocht naar angst en vond hem vrij snel, zoals gewoonlijk in zijn kamer. Hij had op de deur geklopt en hoorde binnen schuifelen voordat deze opendeed.

Ja, prinsje? ' Vroeg bezorgdheid, leunend tegen de deuropening en zijn armen over elkaar.

Mag ik binnenkomen?' Vroeg Roman. 'Ik wil graag praten.' Hij fronste een beetje en Angst beet op zijn lip. Langzaam deed hij een stap opzij en liet de koninklijke man binnen. Ze gingen allebei zitten.

Ze zaten eerst in stilte en daarna. 'Vind je me leuk, angst?' Roman flapte eruit. Zijn wangen brandden en hij probeerde snel te herstellen. 'Ik bedoel ... Zou je ons als dichtbij beschouwen?' Hij herhaalde zijn woorden, wegkijkend van Angst, die hem in verwarde bezorgdheid aankeek.

Klaarblijkelijk. Waarom zou ik anders zelfs de deur voor je hebben opengedaan? ' Angst glimlachte een beetje. 'U vindt ons toch dichtbij?'

Prince knikte snel. Hij zag er nog steeds nerveus en beschaamd uit. 'Ehm ... waarom doe je dan nooit ...' Hij sloop weg en fronste dieper en de wangen werden nog warmer. 'Waarom gebruik je nooit mijn echte naam?' Het lukte hem eindelijk, en angst staarde hem even aan.

Daar gaat dit over? Princey-eh ... sorry, alleen omdat ik je Princey noem, betekent niet dat we niet dichtbij waren. Gebruiken goede vrienden meestal geen bijnamen? Ik begrijp niet waarom het je zo stoort ... maar als het je dwars zit, zal ik je vanaf nu je naam noemen. ' Angst haalde zijn schouders op en Roman glimlachte.

Er is nog iets dat ik hoopte te bespreken ... 'Roman ging weer naar zijn handen staren en vermeed Anxietys ogen zorgvuldig.

Roman haalde diep adem. 'Ik vroeg me af ... je zegt dat we dichtbij zijn, en ... ik vroeg me af of, misschien, je misschien ... misschien, zoals ik ... als meer dan een vriend ...?' Hij struikelde ongemakkelijk over zijn woorden, niet zeker waarom hij zo nerveus was. Hij was meestal zelfverzekerd en kalm, maar deze jongen maakte hem zo nerveus dat hij nauwelijks een woord kon uitbrengen. 'B-omdat, nou, ik doe en-wel, ik-'

Roman stamelde, op zoek naar de juiste woorden om te zeggen, toen Angst een hand ophief om hem het zwijgen op te leggen.

Je doet echt?' Bezorgde angst, overrompeld. 'Zoals ik op die manier, bedoel ik ...'

Het enige dat Roman kon doen, was knikken.

Nou, als je echt oplette, had je al dat flirten opgemerkt dat ik met je aan het doen was terwijl we praatten. ' Angst lachte nogal ongemakkelijk en Roman staarde hem verward aan.

Heb je met me geflirt zonder dat ik het door had? ' Hij vroeg het.

Al een tijdje.' Angst haalde zijn schouders op.

Je maakte me zorgen om niets! De hele tijd zou je mijn naam niet zeggen en ik dacht dat je me of zo haatte, hoe heb ik het flirten niet gemerkt! ' Riep Roman geërgerd.

Nou, ik maakte je niet ongerust, dat deed je helemaal alleen, Roman. ' Angst lachte weer en Roman verstijfde, een grijns op zijn gezicht.

Dat is de eerste keer dat je ooit mijn naam zei. ' Hij voelde zijn gezicht nog helderder branden dan voorheen.

Ja, ik denk van wel. ' Angst knipperde met zijn ogen en merkte de bloostende wangen van de Romeinen op. 'Ik zou het vaker moeten zeggen als je ervan gaat blozen. Dat is nu schattig. ' Hij lachte en Roman verborg zijn gezicht.

Niets is bijna zo schattig als jij, Anx. ' Hij glimlachte door zijn handen. Angst schudde zijn hoofd, greep zijn handen en trok ze weg van zijn gezicht. Hij grijnsde terug naar Roman, die nog breder grijnsde en voorover boog zodat hun voorhoofd elkaar raakte.

Hij bleef een ogenblik zo, eenvoudig starend in de ogen van de anderen met een nog steeds groeiende grijns. 'Je bent schattig.' Hij fluisterde, buiten adem bij het zien van angst.

Hou je mond en kus me al, wil je? ' Hij mompelde terug en Roman grinnikte.

Zal ik doen.' Uiteindelijk bewoog hij om hun lippen bij elkaar te brengen, handen nog steeds tegen elkaar gehouden tegen hun borst terwijl ze dicht bij elkaar stonden.

Ik hou van jou.' Roman fluisterde terwijl hij zich terugtrok, het voorhoofd nog steeds aanraakend.

Ik hou ook van jou, Roman. ' Angst fluisterde terug.

Thishasbeeninmydraftsforalmostaweekwhyamisolazy

Je hebt geen idee hoe moeilijk het was om te weerstaan ​​hem te laten zeggen de naam van Ronan in een situatie die veel minder schattig en meer smerig is

........ anyways
Ik ben nu uitgeput gezien als zijn soort, 5, dus als mijn angst me toestaat, ga ik hopelijk wat slapen ^^

Ik hoop dat je hiervan hebt genoten. Heel erg bedankt voor het lezen !! Bye! -Bob