In het donker

JIJ BENT AAN HET LEZEN


In het donker

Mysterie / Thriller

De beschrijving staat in het eerste 'hoofdstuk'.

Mond gesnoerd en gebonden

4K 2 0 Writer: Bouvier-lover909 door Bouvier-lover909
door Bouvier-lover909 Volg Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden
Verzenden Verzenden naar vriend Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden

Ik knipperde snel met mijn ogen toen ik korte, haveloze ademhalingen uitblies en ademde door mijn neus. Ik rolde met mijn ogen totdat mijn visie eindelijk begon op te helderen. Alles wat ik zag was een groezelige, betonnen kamer met een zwak, flikkerend licht dat aan het plafond boven me hing.

Ik probeerde mijn mond te openen, maar het mocht niet baten. Ik kwam er al snel achter dat ik gekneveld was. Ik begon me naar voren te trekken en rond te zwaaien en ontdekte dat mijn handen achter mijn rug gebonden waren.

Ik zat op de vloer en merkte op dat mijn voeten vrij waren. Ik begon weer rond te kloppen, stopte en ademde diep in door mijn neus. Ik leunde met mijn hoofd achterover en voelde dat het in contact kwam met een hard voorwerp. Ik gebruikte mijn voeten om mezelf tegen het object te duwen. Het was rond en verticaal. Ik nam aan dat het een paal was.


Ik zat daar, alleen, voor wat uren aanvoelde. Ik hoorde het ontgrendelen van een slot op een deur dat ik niet eerder had opgemerkt. Het zat in de muur tegenover mij. Ik keek angstig toe hoe de deurknop langzaam openging. Ik voelde het zweet zich langs mijn haarlijn verzamelen en langzaam over mijn gezicht glijden. Langzaam ging de deur open om een ​​lange, schaduwrijke figuur te onthullen. De figuur stapte de kamer binnen. Op basis van de lengte en bouw van de figuur was de persoon een man of een zeer mannelijke vrouw.

Ik liet mijn ogen snel over het figuurlichaam glijden. Ik nam nota van de grote gevechtslaarzen, camouflage-cargobroek en het zwarte, lederen jasje dat over een effen, wit onderhemd werd geplaatst. De figuur droeg een metalen dienblad. Ik voelde mijn kaak klemmen terwijl ik op mijn knevel beet in reflex voor het figuur dat lange stappen naar me toe nam. Ik kneep mijn ogen dicht en hoorde een diepe stem zeggen: 'Ik ga je knevel nu verwijderen. Als je schreeuwt, schreeuwt of je stem verheft, zal ik een kogel in je hoofd steken. '


Ik opende mijn ogen om hem een ​​pistool te zien uittrekken om te bewijzen dat hij serieus was. Hij stopte het snel terug in zijn jas. Ik knikte langzaam om te laten zien dat ik het begreep. Hij ging toen verder met het verwijderen van mijn knevel, maar hij liet mijn handen ingetogen achter.

Hij draaide zich om naar het blad en pakte er iets van. Ik probeerde erachter te komen wat het was, maar dat lukte niet. Wat het ook was, hij haalde het uit de container met een lepel en draaide zich naar me toe en beval me mijn mond te openen.


Ik keek naar het spul op de lepel en toen naar de man, waarvan ik me net realiseerde dat hij een zwart ski-masker droeg. Ik antwoordde koppig: 'Nee.'

Hij staarde me aan en antwoordde: 'Doe je mond open, anders krijg je geen eten.'

Ik zou liever dood van de honger verhongeren dan dat ... dat ... dat spul !! Ik weet niet eens wat het is !! '

Hij gromde naar me en zei toen: 'Fijn! Ik zal je een keuze geven: A eet het voedsel of B ik dwing je om het te eten. '


Ik zou dat spul niet eten als het ... 'hij sneed me af door het spul in mijn mond te duwen.

Zodra hij de lepel uit mijn mond trok, ging ik hem uitspuwen; maar ik veronderstel dat hij daar eerst aan dacht, want hij bedekte snel mijn mond met zijn hand en dwong me te slikken.

Hij haalde zijn hand uit mijn mond terwijl hij zei: 'Dat was niet zo moeilijk. Was het?' Zijn stem klonk er hard in en daagde me uit iets te zeggen wat hem niet beviel. Ik kromp ineen terwijl hij sprak.

Ik schudde gewoon mijn hoofd 'nee', uit angst voor wat hij me zou aandoen als ik hem niet het antwoord zou geven dat hij wilde. Ik was zo veel mogelijk onderuit gezakt en ik hield mijn aandacht op de vloer gericht. Ik was me scherp bewust van de aanwezigheid van de man. Hoe hard ik het ook probeerde, ik kon zijn bestaan ​​niet negeren.

Ik heb eindelijk de beslissing genomen om te zien waar hij naar keek. Langzaam trok ik mijn ogen alleen omhoog om zijn doordringende groene ogen te ontmoeten. De enige functie die ik onder dat ski-masker kon zien. Hij had zelfs zijn mond bedekt. Hij had me de hele tijd aangekeken.

Mijn ogen schoten snel naar beneden, maar nu was ik me bewust van zijn blik. Ik voelde zijn ogen gaten door mijn hoofd boren. Ik huiverde onwillekeurig, een griezelig gevoel spoelde over me heen. Plots verdween het gevoel en mijn ogen schoten omhoog om hem de betonnen kamer te zien verlaten.

Zodra ik dacht dat ik alleen was en met mijn ontsnappingsplan kon beginnen, kwam de man de kamer weer binnen. Hij liep snel naar me toe en knielde voor me neer. Voordat ik zelfs maar kon verwerken wat er gebeurde, werd de knevel die eerder in mijn mond zat, vervangen en vastgebonden, waardoor ik niet goed kon ademen en kon praten.

Toen hij zich omdraaide om te vertrekken, dacht ik: 'Het kan in elk geval niet erger worden.' Maar toen hielden zijn bewegingen op. Hij stak zijn hand uit en zette mijn enige lichtbron uit. Ik realiseerde me hoe koud deze plek was zonder dat licht als mijn warmtebron. Ik voelde verschillende koude rillingen over mijn rug lopen terwijl ik daar rilde. Ik voelde iets nats langs mijn wang lopen. Een traan, mijn enige bron van warmte.

Ik zat daar voor wat uren aanvoelde. Ik was klaar met huilen en het had me versleten. Net toen ik op het punt stond in slaap te vallen, voelde ik iets over mijn broekspijp glijden en mijn blote been kietelen. Mijn ademhaling haperde in mijn keel en mijn hart stopte.