Beschrijvende korte verhalen

JIJ BENT AAN HET LEZEN


Beschrijvende korte verhalen

Non-fictie

Elk individueel verhaal is een hoofdstuk lang ...

Waardering

29.2K 53 13 Writer: Chamzad2 door Chamzad2
door Chamzad2 Volg Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden
Verzenden Verzenden naar vriend Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden

Ik bereikte mijn bestemming net toen de zon begon te dalen. Ik zuchtte tevreden en ging boven op de klif zitten om de ondergaande zon te observeren. Aan de linkerkant lichtte de stad op terwijl het zonlicht weerkaatste op de glanzende gegalvaniseerde daken van de winkels. De glazen ramen en deuren schitterden met een schittering die niet van dichtbij te zien was, maar van een afstand, het was adembenemend. De roze uitstraling die de stad omhulde leek surrealistisch toen mijn ogen de mensen volgden die op weg waren naar hun huizen. Een koele bries kwam van rechts, waardoor ik mijn aandacht op de zee richtte.

De zee was magisch toen de gouden zon langzaam aan de horizon verdween. Het nu kalme water fonkelde helder terwijl het warme licht geleidelijk werd weggenomen, waardoor de verlichte delen opvielen. De lucht rook zelfs vanaf de hoogte naar zout en de temperatuur daalde snel. De zonsondergang was een prachtig moment, de wolken lichten op alsof ze in brand stonden. De bomen zwaaiden in de verfrissende wind, zelfs toen vogels naar hun nesten vlogen en zachtjes kroop om hun vrienden welterusten te wensen. Het rode licht van de avondhemel was zichtbaar totdat de zon volledig verdwenen was. Het was een boeiend moment dat ik gedwongen was me aan mijn geheugen te binden, dus dat deed ik.

De sfeer werd aanzienlijk donker en het leek een tijdje zo te blijven. Het duurde echter niet lang voordat de sterren eruit keken en al snel was de plaats weer trance-achtig. De kleine pinpricks van zilverachtig licht omringden de glorieuze maan die werd weerspiegeld op het oppervlak van het water. De maan leek te zinken toen het tij opkwam om zijn oorspronkelijke exemplaar te ontmoeten. Nu betoverd staarde ik naar de dansende vuurvliegjes die hun licht toevoegden aan de schittering om hen heen. Een eenzame cricket piepte en snel genoeg begonnen de nachtgeluiden in een refrein dat me uit mijn mijmering bracht.


Ik keerde me naar de stad die verlaten was, zelfs toen de manen witte stralen door de reflecterende oppervlakken dronken. De schaduwen van de nacht waren scherp en contrasteerden diep met de volle manengloed. De stad was griezelig artistiek en deed me sterk denken aan een horrorfilm. Ik schudde mijn hoofd om zich te ontdoen van de misselijkheid die mijn zintuigen bij de gruwelijke herinnering dreigde in te halen. Ik draaide mijn hoofd terug naar de zee en werd bijna onmiddellijk gekalmeerd om te zien dat het leven nog steeds vreedzaam doorging met de vuurvliegjes. De natuur was zo'n kalmerend fenomeen dat ik me afvroeg waarom mensen het nooit op prijs stelden.

Geeuwend stond ik op om mijn tent voor te bereiden. Mijn laatste gedachte aan de avond was dat het leven echt een zegen was.