Clockwork: Your Time Is Up

JIJ BENT AAN HET LEZEN


Clockwork: Your Time Is Up

fanfiction

Dit is natuurlijk NIET mijn fanfictie. Het is gewoon het originele verhaal van Clockwork. Je kunt dit niet meer vinden op de Creepypasta-website, dus ik ga het hele verhaal hier posten.

#uurwerk #creepypasta

Clockwork: Your Time Is Up

48.4K 701 1.8K Writer: derpyWink- door derpyWink-
door derpyWink- Volg Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden
Verzenden Verzenden naar vriend Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden

Een klein meisje zat in haar kamer. Haar rommelige bruine haar werd in staartjes getrokken en haar bruine ogen staarden naar de deur. Ze omhelsde haar opgezette giraf dicht bij haar kleine lichaam en luisterde aandachtig naar het luide geschreeuw van haar vader en moeder. 'Ik had nooit verdomde kinderen gehad!' Schreeuwde een luide diepe stem. 'Ze maken alleen maar rommel, klagen en tekenen op de muren.' Hij werd afgesneden door de hoge boosheid van de meisjesmoeder. 'Het zijn kinderen, David! Ze weten het niet beter! ' 'Oh fuck me, Marybeth. Ik wil je excuses niet horen, ik heb er net genoeg van! '
'En wat ben je van plan eraan te doen?'
Het meisje hoorde voetstappen naar haar kamer komen, ze omhelsde haar giraf dichterbij. De deur werd gewelddadig geopend en daar in de gang stond haar grote, boze, dikke vader. In een van zijn vlezige handen hield hij een groot tekstboek. 'Stop ermee, David!' Schreeuwde haar moeder, maar de vader negeerde zijn smeekbeden en gehuil. Hij greep het kleine meisje bij de kraag en ze schreeuwde en schopte, trilde en beefde van angst. De vader van de meisjes hield ruw het tekstboek omhoog. 'Dit is om op mijn verdomde muren te tekenen, kleine klootzak!'

Jaren later is het kleine meisje dat bekend staat als Natalie, zeventien jaar oud. Zoals gewoonlijk bleef ze in haar kamer tv kijken. Haar vader raasde steeds maar door over economische onzin waar ze echt niets om kon geven, terwijl ze op wat popcorn kauwde. Ze tekende momenteel ook een foto. Het was een beetje gore erin, maar ze hield ervan bloed te trekken, het gaf een vreemde bevrediging. Anders dan dat, was multitasking geen probleem voor haar. Het werd haar al op jonge leeftijd duidelijk na te maken te hebben gehad met zoveel hard werk en arbeid. Ze was in staat alles in één keer te doen. Tekening werd uiteindelijk haar talent en passie. Het was haar manier om te ontsnappen aan de realiteit.


Waren hier.' Ze keek naar een groot bord op de school waarop het Walker Vill Institute for the Creative Fine Arts stond. Ze zuchtte moe en stapte uit en legde haar rugzak op haar schouder. 'Zie je wel,' zei ze terwijl ze de autodeur dichtdeed. Ze liep de school binnen en praatte met een paar vrienden totdat ze naar haar kluisje op de derde verdieping ging, ze haar boeken pakte en voordat de vijf minuten voorbij was, rende ze naar de klas. Haar lerares Engels stak irritant haar hand uit op het bureau van Natalies. 'Waar is uw opdracht, juffrouw Ouellette?' Natalie slikte. 'Ik, um-ik ben het thuis vergeten.' De leraar gromde en stond op. 'Uw tijd is om, juffrouw Ouellette. Stel me niet teleur. ' Natalie leek even in de war door de gedachte. Ze wist niet waarom, maar die woorden lijken door haar heen te smelten. Ze negeerde het gewoon en ging terug naar het luisteren naar de les, natuurlijk niet lang daarna in slaap vallen. Later die dag ging ze voor de vierde periode naar haar kastje en plotseling kwam haar vriend, Chris, naar haar toe. 'Hé ... praat met me na school, oké?' Ze glimlachte liefdevol naar Chris hoewel vreemd, ze verwachtte niets. Hij was altijd een lieve kerel.
Tijdens haar Franse les durfde ze in plaats daarvan niet op te letten, ze krabbelde iets wat ze graag tekende: bloed, bloed, mensen die werden neergestoken en messen. Andere mensen zeggen dat het behoorlijk donker van haar is om zulke dingen te tekenen, maar ze zag er niets mis mee. Om een ​​vreemde reden was het bijna normaal voor haar. 'Miss Ouellette!' Ze bedekte snel haar tekeningen op haar papier en keek op naar haar lerares Frans. 'Ja ...' Hij gebaarde haar om haar arm te bewegen met een lichte draai van zijn hoofd. 'Laat me je werk zien.' Ze bewoog aarzelend haar arm om de foto te tonen van iemand die werd neergestoken. De juf staarde verbaasd naar haar. Ze glimlachte nerveus. 'Wis dat en ga aan de slag met uw werk.' Zei hij op een kalme toon. Hij liep weg terwijl ze zuchtte en de foto wist. 'En juffrouw Ouellette,' keek ze naar hem op. 'Je tijd is bijna om je werk gedaan te krijgen. Ik stel voor het nu te doen. ' Ze gromde bij de opmerking. De tijd leek altijd tegen haar te zijn. Wat haar betreft, kan de tijd zelf gaan neuken.

Na de les liep ze de school uit en zag haar vriendje naast het hek bij een trottoir staan. Ze glimlachte en liep naar hem toe, in de hoop dat haar dag hem tenminste zou opvrolijken, maar terwijl ze over haar heen liep, vervaagde haar glimlach. Hij glimlachte niet terug. 'Chris, wat is er mis? Waar wilde je over praten?' 'Natalie Ik denk dat het tijd is dat wij, het is tijd dat we andere mensen zien.' Ze voelde haar hartzeer. 'Maar waarom?' Hij keek streng. 'Het is je manier van denken, je tekeningen, ze maken me bang. Ik denk dat er iets mis met je is. En het meest trieste is, waarom je me niet hebt verteld waarom je je zo gedraagt. Ik voel me onverantwoordelijk dus ik kan het gewoon niet meer doen ... Sorry. ' En daarmee begon hij weg te lopen.


Het verhaal gaat hieronder verder

Gepromoveerde verhalen

Je zult ook leuk vinden