Een kind noemde het '

JIJ BENT AAN HET LEZEN


Een kind noemde het

Willekeurig

een kind dat het heet, is het onvergetelijke verslag van een van de ernstigste gevallen van kindermishandeling in de geschiedenis van Californië.

#kindermishandeling #hou op

Hoofdstuk 1 de redding

8K 34 14 Writer: casperisemo123 door casperisemo123
door casperisemo123 Volg Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden
Verzenden Verzenden naar vriend Share
  • Deel via e-mail
  • Verhaal melden

5 maart 1973, Daly City, Californië.

Ik ben laat. Ik moet de afwas op tijd afmaken, anders geen ontbijt; en omdat ik gisteravond niet gegeten heb, moet ik ervoor zorgen dat ik iets te eten krijg. Moeders rennen rond en schreeuwen tegen mijn broers. ik kan haar door de gang naar de keuken horen stampen. ik steek mijn handen terug in het kokende spoelwater. het is te laat. ze vangt me met mijn handen uit het water. SLAAN! Moeder slaat me in het gezicht en ik val op de grond. ik weet beter dan daar te staan ​​en een klap te krijgen. ik heb op de harde manier geleerd dat ze dat als een daad van uitdagendheid beschouwt, wat meer hits betekent, of het ergste van alles, geen eten. ik krijg mijn houding terug en ontwijk haar blikken, terwijl ze me in mijn oren schreeuwt. ik handel timide, knikend naar haar bedreigingen. 'alsjeblieft,' zeg ik tegen mezelf, 'laat me gewoon eten. Raak me nog een keer, maar ik moet eten hebben.' Een nieuwe klap duwt mijn hoofd tegen de aanrecht. Ik liet de tranen van de nare nederlaag over mijn gezicht stromen terwijl ze de keuken uit stormt, schijnbaar tevreden met zichzelf. Nadat ik haar stappen heb geteld en ervoor heb gezorgd dat ze verdwenen is, zucht ik opgelucht. de act werkte. Moeder kan me alles verslaan wat ze wil, maar ik heb haar niet mijn wil laten afnemen om op de een of andere manier te overleven.


Ik maak de afwas af en daarna mijn andere klusjes. Voor mijn beloning ontvang ik ontbijt, restjes van een van mijn broers ontbijtgranen. Vandaag zijn gelukkige charmes. Er zijn nog maar een paar stukjes ontbijtgranen over in een halve kom melk, maar zo snel als ik kan, slik ik voordat moeder van gedachten verandert. Ze heeft dat eerder gedaan. Moeder geniet ervan om voedsel als haar wapen te gebruiken. Ze weet het beter dan restjes in de vuilnisbak te gooien. Ze weet dat ik het later zal uitgraven. Moeder kent de meeste van mijn trucs. Minuten later zit ik in de oude stationwagon. omdat ik zo laat ben met mijn taken, moet ik naar school worden gereden. Meestal ren ik naar school en arriveer ik net als de les begint, zonder tijd om voedsel te stelen uit de lunchboxen van andere kinderen. Moeder zet mijn oudste broer af, maar houdt me voor een lezing over haar plannen voor mij morgen. Ze gaat me naar het huis van haar broer brengen. ze zegt dat oom Dan 'voor me zal zorgen'. Ze maakt er een bedreiging van. Ik kijk haar angstig aan alsof ik echt bang ben.

maar ik weet dat hoewel mijn oom een ​​man met een harde neus is, hij me zeker niet zal behandelen zoals moeder. Voordat de stationwagen volledig tot stilstand komt, spring ik uit de auto. Moeder schreeuwt dat ik terugkom. Ik ben mijn verfrommelde lunchtas vergeten, die de afgelopen drie jaar altijd hetzelfde menu had: twee boterhammen met pindakaas en een paar worteltjes. Voordat ik de auto er weer uitschiet, zegt ze: 'vertel het ... vertel het dat je de deur bent binnengelopen.' Dan zegt ze met een stem die ze zelden bij mij gebruikt: 'Een mooie dag verder.' Ik kijk in haar gezwollen rode ogen. Ze heeft nog steeds een kater van Stupor gisteravond. Haar eens mooie, glanzende haar is nu frazzled bosjes. Zoals gewoonlijk draagt ​​ze geen make-up. Ze is te zwaar en dat weet ze. Al met al is dit de typische look van de moeder geworden.


Omdat ik zo laat ben, moet ik me melden bij het administratiekantoor. De grijze secretaresse begroet me met een glimlach. Even later komt de schoolverpleegster naar buiten en leidt me naar haar kantoor, waar we de normale routine doorlopen. Eerst onderzoekt ze mijn gezicht en armen. 'wat is dat boven je oog?' Zij vraagt. Ik knik schaapachtig, 'oh ik rende de deur van de hal binnen ... per ongeluk.' Weer glimlacht ze en neemt een klembord uit de bovenkast. Ze bladert een pagina of twee door en buigt zich dan voorover om het me te laten zien. 'hier', wijst ze naar de krant, 'dat zei je afgelopen maandag.

Ik verander snel mijn verhaal, 'ik speelde honkbal en werd geraakt door de vleermuis. Het was een ongeluk.' Ongeluk. dat moet ik altijd zeggen. Maar de verpleegster weet beter. Ze scheldt me zo ziek, vertel de waarheid. Uiteindelijk breek ik altijd af en beken ik, ook al vind ik dat ik mijn moeder moet beschermen. De verpleegster zegt dat het goed met me gaat en vraagt ​​me mijn kleren uit te trekken. We doen dit sinds vorig jaar, dus ik gehoor onmiddellijk. Mijn shirt met lange mouwen heeft meer gaten dan Zwitserse kaas. Het is hetzelfde shirt dat ik ongeveer twee jaar heb gedragen. Moeder laat me het dragen zoals zij mij moest vernederen. Mijn broek is net zo slecht en mijn schoenen hebben gaten in de tenen. ik kan mijn grote teen uit een van hen wankelen. terwijl ik alleen gekleed in mijn ondergoed sta, registreert de verpleegster mijn verschillende vlekken en kneuzingen op het klembord. Ze telt de slash-achtige tekens op mijn gezicht, op zoek naar wat ze in het verleden misschien heeft gemist. Ze is heel grondig. Nest, de verpleegster opent mijn mond om naar mijn tanden te kijken die zijn afgebroken doordat ze tegen het aanrechtblad zijn geslagen. Ze maakt nog een paar aantekeningen op het papier. terwijl ze me blijft overzien, stopt ze bij het oude litteken op mijn buik. 'En dat,' zegt ze terwijl ze diep slikt, 'is waar ze je neerstak?'


Het verhaal gaat hieronder verder

Gepromoveerde verhalen

Je zult ook leuk vinden